22 July - The movie by Paul Greengrass

Στεγνή ταινία, η οποία δεν καταφέρνει να αναδείξει το πραγματικό πρόσωπο του αναδυόμενου φαινομένου του ναζισμού στην Ευρώπη. Ο Greengrass (σκηνοθέτης και σεναριογράφος) προσπαθεί (και καταφέρνει σε κάποιες σκηνές) να σοκάρει, αλλά αυτό δεν αρκεί για να καταλάβει ο θεατής πόσο επικίνδυνα έχει μολύνει τον δυτικό κόσμο η νεοναζιστική ιδεολογία. Οι δημιουργοί φαίνεται να πιστεύουν πως η απλή εξιστόρηση μιας τόσο παράλογης πράξης αρκεί για να αφυπνίσει τους θεατές, αλλά κάνουν λάθος.

Για να κατανοήσουμε πραγματικά τόσο την άρρωστη ουσία, όσο και τα αίτια που ξαναφέρνουν στο προσκήνιο αυτή την τερατώδη ιδεολογία, απαιτείται να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Απαιτείται να αντιληφθούμε και κατ' επέκταση να αποδεχτούμε πως η ρίζα του ναζισμού βρίσκεται στην καρδιά των κοινωνιών που έχουμε χτίσει γύρω μας.

Ο ναζισμός δεν είναι ουρανοκατέβατος. Ο Μπρέιβικ δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε τον γέννησε μια μεταφυσική Κόλαση. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει ανάμεσά μας, Είναι ο διπλανός μας. Είναι αυτός που συνηθίζει να λέει "ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται", "στη Χούντα όλοι είχαν δουλειά", "δεν έχω πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες, αλλά...".

Γι' αυτό και κατά τη γνώμη μου, το μόνο έντονα φωτεινό σημείο της ταινίας είναι η τελευταία ατάκα του Μπρέιβικ προς τον δικηγόρο του, στο τέλος της ταινίας. Μια ατάκα που κλείνει μια συζήτηση μεταξύ των δύο τους, και στην οποία, φαινομενικά κερδίζει στα σημεία ο δικηγόρος, καθώς επιλέγει να μην απαντήσει σε αυτή την ατάκα.

"Ούτε καν μας βλέπετε" ("You don't even see us")

Σε αυτή την ατάκα περικλείεται όλο το πρόβλημα του ευρωπαϊκού ναζισμού, καθώς η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας επιλέγει να εθελοτυφλήσει απέναντι σε όλα αυτά. Επιλέγουμε να γυρίσουμε το κεφάλι από την άλλη, να κάνουμε πως δεν είδαμε τον τρόπο που μίλησε ο πωλητής του σούπερ μάρκετ στον μετανάστη πελάτη, να μην αντιδράσουμε στον οδηγό του λεωφορείου όταν κατεβάζει χωρίς λόγο από το όχημα το προσφυγόπουλο, να συνεχίσουμε να ενημερωνόμαστε από δημοσιογράφους που ξεπλένουν τους φασίστες σε κάθε ευκαιρία, προσφέροντάς τους βήμα για να ξεστομίσουν ψέμματα πασπαλισμένα με μισές αλήθειες.

Η Ευρώπη εθελοτυφλεί. Επιλέγει να μη δει το ναζισμό στην Ουκρανία, στην Ουγγαρία και σε άλλες χώρες, γιατί θεωρεί πως άλλα προβλήματα είναι πιο σημαντικά. Και μέχρι ενός σημείου έχει δίκιο. Ο ναζισμός δεν είναι το σημαντικότερο πρόβλημα. Είναι όμως ο πιο εκκωφαντικός συναγερμός πως τα πάντα είναι λάθος: η στήριξη των τραπεζών, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η κατάργηση εργατικών κεκτημένων, η πολιτική λιτότητας, με λίγα λόγια η εγκατάλειψη των πολιτών στο έλεος του κεφαλαίου και της οικονομικής ανάπτυξης.

Και όλα αυτά με τη σύμπραξη της δικής μας αμηχανίας και αδράνειας.

Ούτε καν τους βλέπουμε λοιπόν, γιατί έχουμε σημαντικότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε και γιατί μέσα στη ζάλη και τον πανικό μας καθώς πνιγόμαστε, θα αρπάξουμε κάθε τι που θα φανεί έστω και αμυδρά ως κάτι που μπορεί να μας κρατήσει στην επιφάνεια. Πολλοί θα γραπώσουν το βαρίδι του ναζισμού και θα παρασύρουν στον πάτο και όσους βρεθούν γύρω τους, όπως ακριβώς έγινε και πριν από 90 χρόνια.

https://www.imdb.com/title/tt7280898/?ref_=nv_sr_1