Άκυκλος - Uncycled

  Πλέον έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για παιχνίδια PC RPG . Που και που τα επισκέπτομαι (έχω μόνιμα εγκαταστημένο το Skyrim (το οποίο ποτέ δεν ολοκλήρωσα, αλλά πάντα το πιάνω από το σημείο που το άφησα και παίζω μία φορά το χρόνο), αλλά την πολυπλοκότητα που έχουν το Pen´n´Paper RPG (καθώς έχεις να συνεργαστείς/αντιμετωπίσεις πραγματικούς ανθρώπους και όχι λογισμικό) προς το παρόν δεν μπορούν ούτε καν να την αγγίξουν. Οπότε αρκούμαι στα βιβλία και τις σειρές/ταινίες. Κι εκεί έχω πλέον βαρεθεί τις ιστορίες φάνταζι όπου οι κακοί είναι κακοί, επειδή απλώς είναι κακοί (όπως τα Ορκ) και οι καλοί είναι καλοί, επειδή είναι καλοί (όπως ο Λουκ Σκάιγουόκερ). Απλοϊκότατες. μωρουδιακές αφηγήσεις, τις οποίες τελικά λατρεύουν σε επικίνδυνο βαθμό οπαδοί της alt-right (αλλιώς: νεο-φασίστες), των οποίων το μυαλό αδυνατεί να αναλύσει την πραγματικότητα, αρέσκονται στο να ανακαλύπτουν συνωμοσίες παντού (βλέπε pizza-gate) και λατρεύουν τους λευκούς μεσσίες με μαγικές δυνάμεις (βλέπε Dune). Ιστορίες όπως αυ

Κάθε στιγμή που περνάει αφήνει πίσω της έναν νεκρό εαυτό για να τον αντικαταστήσει με έναν νέο, καινούργιο, έναν εαυτό γεννημένο από τις στάχτες του προηγούμενου, γεμάτο με τις νέες εμπειρίες της παρούσης στιγμής. Ο παλιός εαυτός χάθηκε, έφυγε και δεν θα τον δεις ποτέ ξανά. Ο Έκτορας* αλλάζει εαυτούς κάθε στιγμή και κάθε στιγμή που χάνεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις τον παροντικό εαυτό του, χάνεται για πάντα μαζί με αυτόν τον μοναδικό εαυτό που είχε μια στιγμή μόλις πριν. Γι'αυτό τι σημασία έχει η σκόνη στα ρούχα σου; Τι σημασία έχει η σκόνη από τα παπούτσια του στο κάθισμα του αυτοκινήτου; Τι σημασία έχει η σκόνη στα χέρια του και το πρόσωπό του; Η σκόνη δεν έχει καμία σημασία ως σκόνη, ως κάτι που σε ενοχλεί. Η σκόνη έχει μόνο σημασία γιατί αποτελεί κομμάτι του ποιος είναι ο Έκτορας εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Τη στιγμή που σου γελάει γιατί ξέρει ότι έκανε σκανταλιά, γιατί έκανε αυτό που του ζήτησες να μην κάνει. Αν χάσεις την ευκαιρία να τον δεις όπως είναι εκείνη ακριβώς τη στιγ

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια προσπάθεια να υποβιβαστεί ο ρόλος της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού κατά τη διάρκεια του 2ου ΠΠ. Δεν είναι λίγοι αυτοί (ειδικά οι νεώτεροι) που στην ερώτηση "σε ποιον οφείλεται η ήττα του Άξονα κατά τον 2ο ΠΠ", απαντάνε με ευκολία "στις ΗΠΑ". Σημαντικό ρόλο σε αυτή την παραπληροφόρηση, παίζει και ο αμερικανικός κινηματογράφος, ο οποίος έχει το κακό συνήθειο να "ξαναγράφει" την ιστορία, θυσιάζοντας την ιστορική πραγματικότητα προς όφελος τη ς δραματοποίησης (και πολλές φορές ως αντάλλαγμα για μια χρηματοδότηση από το αμερικανικό πεντάγωνο). Ας μην ξεχνάμε πως χωρίς τον Κόκκινο Στρατό της τότε ΕΣΣΔ η Γερμανία του Άξονα θα συνέχιζε την προέλασή της. Ο αμερικανικός στρατός προώθησε στο ευρωπαϊκό δυτικό μέτωπο περίπου 2 εκατομμύρια στρατιώτες, ενώ έχασε σε όλα τα πολεμικά θέατρα (ευρωπαϊκό και Ειρηνικού) περίπου 400 χιλιάδες στρατιώτες. Σε αντιπαράθεση, η ΕΣΣΔ στο ανατολικό μέτωπο έριξε περίπου 30 εκ

Please watch the video first and then read my opinion. Thank you. First of all his rudeness shows a person eager to persuade without having solid arguments. In any case his arguments are idiotic. Capitalism doesn't work like the way he describes and he knows it better than anyone. Which investment company would advice their potential investors not to give their money because in 50 years their investment will not exist? Which bank would ask from people to stop taking loans (their main way of making more money) because in 50 years will have a huge financial crisis? Capitalism is self destructive and that is also why we are going to see global catastrophe in the years to come: because capitalism doesn't think of the future; its only care is the "right here and now", the most immediate way to make money no matter what. Capitalism conquers markets. When that market is depleted it looks for new markets. It doesn't look back, it just moves forward l

Ο Carl Sagan ως αφορμή για το κείμενο η ανάλυση του Ken Robinson (με ελληνικούς υπότιτλους) η απάντηση του Greg Ashman στον Robinson (στα αγγλικά) και τέλος, λίγες δικές μου σκέψεις... Δεν λέω πως όσα υποστηρίζει ο Ken Robinson είναι απολύτως σωστά, ούτε πως οφείλουμε να τα υιοθετήσουμε χωρίς καμία κριτική και εξέταση. Και δεν διαφωνώ πως μπορεί να υποστηρίζει και απόψεις οι οποίες, αν δεν συζητηθούν με προσοχή, μπορεί να μας οδηγήσουν σε επικίνδυνα συμπεράσματα. Όπως γράφει και ο Greg Ashman όμως (στην απάντησή του): "In the main, Robinson’s views reflect the views that have been popular among educationalists since the start of the 20th century; views that fit the progressivist tradition: Children should not be forced through boring drills. They should not be regimented but should instead be treated individually. Education should be a more natural process." Το πιο πάνω απόσπασμα συμφωνεί με όσα μου αρέσουν σε όσα λέει ο Robinson

Πόνος και βλαστήμια, πόνος και βλαστήμια. Αυτή είναι μια σχεδόν καθημερινή αλληλουχία στην οικοδομή. Ο φυσικός, σωματικός πόνος είναι ένα αδιαχώριστο συνακόλουθο της χειρωνακτικής εργασίας. Κι ο πόνος δεν είναι ένας, αλλά πολλοί, κάποιοι προτιμότεροι και πιο καλοδεχούμενοι από κάποιους άλλους, κάποιοι μισητοί και τρομακτικοί, ακόμα κι όταν τους έχεις βιώσει αμέτρητες φορές. Πόνος έκπληξη, σαν στιγμιαία τσιρίδα στο κεφάλι σου, όταν μια σκλήθρα χώνεται κάτω από το δέρμα. Πόνος αγωνιώδης κι επικείμενος, λίγο πριν ανοίξεις με κοπίδι το σημείο όπου έχει θαφτεί η ακίδα, σαν χάπι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να καταπιείς και το τριγυρίζεις με τη γλώσσα σου. Πόνος εκκωφαντικός που απλώνεται σαν μούδιασμα όταν ο στόχος γλιστρά και βαράς τους κόμπους των δαχτύλων σου με μια μικρή βαριοπούλα. Πόνος γλυκός και συγκεντρωμένος όταν το δέρμα διχάζεται, σαν να μην έχει καμία συνοχή, στο άγγιγμα ενός καλά ακονισμένου σκαρπέλου. Πόνος αδίστακτος εισβολέας που κατακτά όλο το σώμα