Πόνος και βλαστήμια

Πόνος και βλαστήμια, πόνος και βλαστήμια.

Αυτή είναι μια σχεδόν καθημερινή αλληλουχία στην οικοδομή. Ο φυσικός, σωματικός πόνος είναι ένα αδιαχώριστο συνακόλουθο της χειρωνακτικής εργασίας.

Κι ο πόνος δεν είναι ένας, αλλά πολλοί, κάποιοι προτιμότεροι και πιο καλοδεχούμενοι από κάποιους άλλους, κάποιοι μισητοί και τρομακτικοί, ακόμα κι όταν τους έχεις βιώσει αμέτρητες φορές.

Πόνος έκπληξη, σαν στιγμιαία τσιρίδα στο κεφάλι σου, όταν μια σκλήθρα χώνεται κάτω από το δέρμα. Πόνος αγωνιώδης κι επικείμενος, λίγο πριν ανοίξεις με κοπίδι το σημείο όπου έχει θαφτεί η ακίδα, σαν χάπι τόσο μεγάλο που δεν μπορείς να καταπιείς και το τριγυρίζεις με τη γλώσσα σου.

Πόνος εκκωφαντικός που απλώνεται σαν μούδιασμα όταν ο στόχος γλιστρά και βαράς τους κόμπους των δαχτύλων σου με μια μικρή βαριοπούλα.

Πόνος γλυκός και συγκεντρωμένος όταν το δέρμα διχάζεται, σαν να μην έχει καμία συνοχή, στο άγγιγμα ενός καλά ακονισμένου σκαρπέλου.

Πόνος αδίστακτος εισβολέας που κατακτά όλο το σώμα φέρνοντας αναγούλα, καθώς χτυπάς το κεφάλι σου, γιατί πρέπει να κοιτάς κάτω, εκεί πού πατάς, ενώ ισορροπείς βιαστικά στα μαδέρια μιας σκαλωσιάς.

Πόνος βαθύς σαν ψίθυρος, σαν φευγαλέα οσμή που φέρνει αναμνήσεις, γιατί ένα μικρό, ξύλινο ρίνισμα έχει μείνει για πάντα μέσα στον αντίχειρά σου.

Πόνος και βλαστήμια λοιπόν, και φτάνεις να μισήσεις στιγμιαία αυτό που κάνεις, να καταραστείς τον κόσμο γύρω σου, να κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα για τον πόνο που νιώθεις, για την “αδικία” του να πονάς, ενώ παράλληλα σε ταλαιπωρούν και τα στοιχεία της φύσης, γιατί δεν εργάζεσαι σε αίθουσα με κλιματιστικό, δεν κάθεσαι σε ένα γραφείο, δεν έχεις meeting και training.

Γιατί θα πρέπει να γυρνάς σπίτι κάθε μέρα μέσα στη σκόνη και το πριονίδι, και σχεδόν κάθε μέρα με έναν νέο πόνο να σου θυμίζει τι έκανες και τι έπαθες.

Και κάποτε αυτό που κάνεις, που κατασκευάζεις, που δημιουργείς, τελειώνει, και στέκεσαι μια στιγμή να πάρεις ανάσα και να δεις. Και βλέπεις κάτι απτό, κάτι χειροπιαστό, με υπόσταση, και λες “χαλάλι”.

Γιατί έφτιαξες μια στέγη σε ένα σπίτι.

Γιατί είμαστε ζώα της στεριάς που πατάνε στα πόδια τους. Δεν έχουμε γούνα, δεν αντέχουμε και πολλά, δεν μας χαρακτηρίζει η στωικότητα που χαρακτηρίζει την υπόλοιπη φύση. Χρειαζόμαστε “ένα κεραμίδι” πάνω απ' το κεφάλι μας. Κάτι να σταθούμε από κάτω για να εκφράσουμε όλα όσα έχουμε μέσα μας, όλα όσα δίνουν νόημα στη ζωή μας. Να μεγαλώσουμε, να μάθουμε, να εργαστούμε, να χαλαρώσουμε, να χαρούμε και να κλάψουμε, να δώσουμε ζωή και να πεθάνουμε ήρεμα. Να έχουμε αναμνήσεις.

Γιατί καλοί οι επιστήμονες, καλοί και όλοι όσοι χρειάζονται μια στέγη κι ένα γραφείο για να προσφέρουν στους υπόλοιπους, αλλά όχι καλύτεροι, όχι πιο απαραίτητοι, όχι πιο πολύτιμοι.

Και για όποιον νομίζει πως έτσι είναι, πως ο κόσμος πάει μπροστά χάρη σε λίγους κι εκλεκτούς, πως όσοι εργάζονται με τα χέρια τους και όχι με το μυαλό τους δεν είναι εξίσου απαραίτητοι και πολύτιμοι, ε, ας πάει να χτίσει τη στέγη μόνος του.

Μέχρι την επόμενη φορά, τον επόμενο πόνο.